Doniesienia o statkach kosmitów odwiedzających Ziemię nigdy się nie potwierdzają

Gwiazdy nowe to takie, których nie było widać na niebie, ale w sekundę pojawiły się jak kosmiczne duchy – ogromne, potężne i niezwykle jasne. Właśnie czekamy na takie zjawisko.

Różne pomiary tempa ekspansji Wszechświata nie są ze sobą zgodne. Czy dodatkowy składnik występujący we wczesnym kosmosie może wyjaśnić tę rozbieżność?

Już 7 grudnia opozycja Jowisza. Najwyższy czas na obserwacje największej planety Układu Słonecznego.

Obserwacje nieba.

Wybieramy się na Marsa – ale przeszkodą mogą okazać się nasze nerki

Wyniki 6-miesięcznych badań 25 astronautów – członków Międzynarodowej Stacji Kosmicznej – opublikowano we „Frontiers in Physiology”.

Wyniki symulacji wnętrza obu globów przedstawia w PNAS Burkhard Militzer z University of California w Berkeley. Twierdzi, że jego hipoteza o wiele lepiej tłumaczy nieregularności w zachowaniu pól magnetycznych generowanych przez te planety.

16 listopada 1974 r. Ziemia stała się jednym z jaśniejszych punktów na radiowej mapie Drogi Mlecznej. Ludzkość podjęła próbę kontaktu z obcą cywilizacją. [Artykuł także do słuchania]

Już 25 listopada br. jedenastometrowa skała opuści okolice Ziemi, by powrócić na samodzielną wokółsłoneczną orbitę.

Obserwacje nieba.

Amerykanie wystrzelili w kosmos i rozłożyli w nim płachtę wykonaną z zaawansowanego cienkiego materiału, która będzie napędzać satelitę ACS3 dzięki promieniowaniu słonecznemu.

Jak supermasywne czarne dziury wpływają na swoje galaktyki?

Czy jej powierzchnia to zamarznięte błoto?

Obserwacje teleskopami ALMA umożliwiły nagranie filmu z powierzchni największej gwiazdy nocnego nieba.

Ludzki mózg uwielbia widzieć kształty, których nie ma

Kiedy astronauci misji Apollo 17 w 1972 roku powrócili z Księżyca, nie zdawali sobie sprawy, że przez ponad 50 lat będą ostatnimi ludźmi, którzy wylecieli w głęboką przestrzeń kosmiczną. Chociaż prezydenci George W. Bush, Barack Obama, Donald Trump i Joe Biden planowali kolejne loty księżycowe, od tego czasu żaden astronauta nie zapuścił się poza orbitę Ziemi. Aż wreszcie NASA planuje wysłać ludzi z powrotem na Księżyc za pomocą misji Artemis II, która ma wystartować jesienią 2025 roku.

Jeśli patrzyliście kiedyś na meteory i zapragnęliście znaleźć odpowiedź na pytanie, skąd te skalne odłamki nadlatują, to wasze życzenie właśnie się spełniło.

Dwie grupy zidentyfikowali badacze: jedna rozproszyła się niespełna 2 mln lat temu, druga zaledwie 200 tys. lat temu. Jakie znaczenie mają te uciekinierki?

Gwiezdne eksplozje co jakiś czas zasypują Ziemię promieniotwórczymi szczątkami

To jeden z bardzo nielicznych skalistych obiektów, które dają początek rojowi meteorów, w tym wypadku grudniowych Geminidów. Zazwyczaj zjawisko meteoru wywołują wpadające w ziemską atmosferę okruchy pyłu wyrzucone przez parujący z komet gaz i pył. Ale planetoida? Dlaczego?

Orbity ciał niebieskich wiele mówią o pochodzeniu obiektów, ale też o tym, jak prawdopodobne jest występowanie na obcych planetach życia.

W najbliższym czasie powinniśmy obserwować więcej plam słonecznych – ciemniejszych obszarów, w których linie pola magnetycznego przedzierają się przez jego powierzchnię oraz burz słonecznych – wyrzutów energii, które przemierzają przestrzeń kosmiczną i mogą wpływać na Ziemię.

Osobliwe kształty wskazują na istnienie pod powierzchnią Srebrnego Globu przestronnych jaskiń

Jak się wydaje, potoki lawy płynęły na Srebrnym Globie zaledwie 120 mln lat temu. Czy mogą popłynąć znowu?

Dziesiątego października w drogę do Jowisza wyruszy opracowana przez NASA sonda Europa Clipper.

Obserwacje nieba.

Większość materii naszego wszechświata jest niewidoczna, ale możemy mierzyć jej grawitacyjny wpływ na orbity gwiazd i galaktyk. Widzimy, jak „ciemna materia” zakrzywia światło, i potrafimy wykryć jej efekty na promieniowanie wyemitowane przez pierwotną plazmę z epoki Wielkiego Wybuchu. Zmierzyliśmy te sygnały z niezwykłą precyzją. Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że ciemna materia jest wszędzie. Wciąż jednak nie wiemy, czym jest.

Statek kosmiczny z napędem warp powinien w razie usterki wygenerować fale grawitacyjne – doszli do wniosku naukowcy. Uprzedzamy: nie odkryli w trakcie badań, jak przemieszczać się z prędkością nadświetlną.

W jego rozpiętości nasza Galaktyka zmieściłaby się ponad 230 razy. Wypatrzyli go Martijn Oei z California Institute of Technology w USA i jego współpracownicy.

O tym, co się działo w ziemskiej jonosferze nad Ameryką Północną przez ponad godzinę po eksplozjach wielkiej rakiety należącej do SpaceX, informują badacze w „Geophysical Research Letters”.

Intrygujący pomysł na badanie subtelnych zakrzywień przestrzeni przedstawili w „Physical Review B” japońscy i amerykańscy naukowcy.

Tajemnica, której zapisem był wyraz nabazgrany czerwonym długopisem na raporcie z nasłuchu kosmosu, rozbudza wyobraźnię pasjonatom niezmiennie od 1977 r. Astronomom najprawdopodobniej udało się ją właśnie rozwikłać.

NASA przeprowadziła udane testy kosmicznej komunikacji laserowej.

Wykonają to miniaturowe satelity CubeSat z radarami.

Badania kosmosu wykazywały dotychczas manko – obserwowanej materii jest we wszechświecie mniej, niż się spodziewaliśmy. Czy można to wyjaśnić wyciekiem gazu z galaktyk?

Pierwszy krok ku obserwacji nieba.

Czegoś takiego w kosmosie jeszcze nie było. Podążająca w stronę pasa asteroid – między Marsem a Jowiszem – amerykańska sonda Psyche, napędzana zaawansowanym silnikiem jonowym, osiągnie wkrótce prędkość 55 km/s, czyli ok. 200 tys. km/h.

Obserwacje nieba.

Próbując potwierdzić, że źródłem tajemniczej ciemnej materii w kosmosie są czarne dziury, badacze nieba dowiedli czegoś przeciwnego. Oraz tego, że metoda naukowa działa bez zarzutu.

Meteoryt, który zmiótł z Ziemi większość dinozaurów, nadleciał zza orbity największej planety Układu Słonecznego.

Podniesienie temperatury na tej planecie wymaga zagęszczenia jej atmosfery. W czasopiśmie „Science Advances” pojawiła się nowa propozycja, jak osiągnąć ten cel.

Właśnie zakończył się pierwszy w historii taki eksperyment. Prowadzono go przez dwa miesiące na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Próbki dostarczone z kosmosu na Ziemię piszą historię Układu Słonecznego na nowo

Po raz pierwszy możemy obserwować start aktywności supermasywnej czarnej dziury.

Obserwacje nieba.

Znajdowane na Ziemi meteoryty opowiadają historię narodzin Układu Słonecznego.

Zobrazowane w sztucznych kolorach dane pokazują, jak konkurujące siły kosmiczne zbudowały Drogę Mleczną

Dzięki obrazom dysków formujących planety poznajemy tajemnice procesu powstawania globów

Wielka czerwona plama na Jowiszu liczy niemal 200 lat, ale nie jest tą samą, którą astronomowie po raz pierwszy zauważyli w połowie XVII w.

Połączone siły Gaia i Gravity pozwalają na badanie odległych układów.

Sonda Cassini zamilkła 7 lat temu, ale przesłane przez nią obrazy powierzchni księżyca Saturna wciąż są przedmiotem analiz, których dokładność wzrasta wraz z opracowywaniem nowych metod przetwarzania danych.

Znamy je dobrze z Ziemi i z jej okolic. To zaćmienia Słońca i Księżyca. Często spektakularne. W kosmosie – i bliższym, i dalszym – bez przerwy jednak rozmaite obiekty zaciemniają się nawzajem: gwiazdy, planety, księżyce.

Obserwacje nieba.

Odkąd po wystrzeleniu w grudniu 2021 roku Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba otworzył swoje gigantyczne podczerwone oko na kosmos, odkryto zdumiewająco dużo jasnych galaktyk, które występowały w bardzo młodym Wszechświecie. Ich jasność – miara liczby gwiazd, a tym samym całkowitej masy – jest zagadkowa.

Czy możemy zrozumieć Wszechświat, nie zdając sobie sprawy z jego rozmiarów?

Odpowiedź właśnie padła dzięki prowadzonemu przez zespół Andrzeja Udalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego od ponad 30 lat projektowi OGLE.

Na dodatek jest go całkiem sporo – jego ilość w porównaniu z tlenem jest wyższa niż w typowych galaktykach, a nawet większa niż w atmosferze naszego Słońca.

Są takie kadry, które utrwalają się w pamięci na zawsze. Tak jest w przypadku „Earthrise” – słynnego zdjęcia naszej planety wykonanego w grudniu 1968 r. przez Billa Andersa.

To wniosek z 26 artykułów dotyczących kondycji organizmów astronautów, które ukazały się na łamach czasopism grupy „Nature”.

Pojazd bezpiecznie wyniósł dwoje amerykańskich astronautów na orbitę i ma zacumować do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Koło północy w miejscu odległym od świateł miejskich podziwiajmy jasny pas Drogi Mlecznej, rozpościerającej się na tle jasnych konstelacji Skorpiona, Strzelca, Orła, Łabędzia i Kasjopei.

Przez lata literatura i filmy SF karmiły nas obrazami odległych światów przekształconych w nowe domy dla ludzi. Te odważne wizje inspirowały pokolenia naukowców, którzy zastanawiali się, jak z jałowych miejsc uczynić światy sprzyjające życiu.

W październiku tego roku wyruszy w kosmos niezwykła misja NASA. Za zadanie ma dokładne zbadanie jednego z galileuszowych księżyców Jowisza. Europa Clipper będzie największą i jednocześnie jedną z najdroższych sond planetarnych w historii.

Konieczność ewakuacji naszej planety pojawia się w tak wielu filmach science fiction, że stało się to już utartym schematem. Pomysł ten jest jednak czymś więcej niż fantastyką.

Obserwacje nieba.

Tak twierdzą autorzy badań, które publikuje dziś „Nature Astronomy”. Potwierdzają oni wcześniejsze doniesienia dotyczące współczesnego wulkanizmu na Czerwonej Planecie i dorzucają własne, jeszcze dalej idące konkluzje.

Jednej z najważniejszych obserwacji astronomicznych XX wieku Arno Penzias i Robert Wilson dokonali przypadkowo. 60 lat temu odkryli kosmiczne mikrofalowe promieniowanie tła, obraz pradziejów i przyszłości wszechświata.

W pięć dni, używając zaledwie 0,3 proc. mocy obliczeniowych, naukowcy z NASA stworzyli symulację, której wygenerowanie na zwykłym domowym sprzęcie zajęłoby dekadę.

Kolejny głos w sprawie wniosków wysnutych po analizie mapy Wszechświata stworzonej na podstawie danych z Dark Energy Spectroscopy Instrument.

Ziemia i druga planeta od Słońca są pod względem masy i rozmiarów niemal bliźniaczkami. Dlaczego więc na tej drugiej nie ma praktycznie wody? Rozwiązanie zagadki publikuje dziś „Nature”.

Holenderscy naukowcy porównali uprawy „monokulturowe” z tzw. współrzędnymi w odpowiedniku regolitu z powierzchni Czerwonej Planety. Wyniki otwierają drogę do dalszych eksperymentów.

Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Jak powstają planety i od czego zależy to, czy staną się podobne do Ziemi? Do odpowiedzi na te pytania przybliżają nas wyniki wielkiego przeglądu nowo powstających układów planetarnych, które opublikowano w trzech artykułach zamieszczonych w „Astronomy & Astrophysics”.

Chociaż ludzie wysłali na Czerwoną Planetę 10 pomyślnie działających lądowników, nikt jeszcze nie przywiózł jej fragmentów na Ziemię. Czy to się zmieni?

Wielki i Mały Obłok to sąsiedzi naszej galaktyki i najczęściej obserwowane przez astronomów obiekty kosmiczne poza Drogą Mleczną. Znaleziono w nich sporo niespodzianek.

Zarejestrowano wyjątkowo silny sygnał radiowy dochodzący z samotnego planetarnego układu podwójnego

Obserwacje nieba.

Liczy się średnia prędkość w obłoku gazowo-pyłowym.

Światła widoczne na brązowym karle mogą oznaczać, że krąży wokół niego księżyc

Instrument DESI właśnie dostarczył najdokładniejszą mapę Wszechświata od czasu, gdy miał on niespełna 2 mld lat do dziś. Pierwsze analizy danych przynoszą niespodzianki.

Jak naukowiec ma badać obiekt, którego nie obowiązują prawa znanej fizyki, i którego nie ma w najbliższej okolicy astronomicznej (całe szczęście). Stworzenie czarnej mikro-dziury nie wydaje się rozsądnym pomysłem. A co, gdyby stworzyć coś, co nią nie jest, ale zachowuje się w podobny sposób?

Badacze zasymulowali warunki panujące w środowisku międzygwiezdnym. Okazało się, że niskie temperatury i obecność prostych związków chemicznych sprzyjają tworzeniu peptydów.

Czego nowego dowiedzieliśmy się o czarnych dziurach? I czy mamy już pewność, że istnieją? Wyjaśnia prof. Tomasz Bulik, astrofizyk z Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Warszawskiego.

Misja Europejskiej Agencji Kosmicznej jest spektakularnym sukcesem, jeśli chodzi o katalogowanie naszego kosmicznego podwórka. W nowych badaniach okazała się jednak przydatna dla astronomów w jeszcze inny sposób.

Pierwsze zdjęcia potężnego kosmicznego teleskopu XRISM, który obserwuje najgorętsze obszary wszechświata.

Ile osób żyje w pasie zaćmienia? W jakim czasie można dojechać do miejsc, z których będzie dobry widok?

W 2026 r. wyruszy w kosmos japońsko-europejska misja MMX. Jej celem będzie dokładne zbadanie dwóch księżyców Marsa – Fobosa i Deimosa – i pobranie próbek materii z tego pierwszego. W grece słowa phobos i deimos oznaczają strach i trwogę.

Obserwacje nieba.

Astronomowie uważają, że Kosmiczny Teleskop Hubble’a jest mały. Może cię to zaskoczyć, ponieważ po trzech dekadach wysyłania przez Hubble’a zdjęć ze szczegółami i głębią, których większość naziemnych teleskopów nie byłaby w stanie osiągnąć, wiele osób sądzi, że teleskop jest jednym z największych, jakie kiedykolwiek zbudowano.

Ósmego kwietnia astronomowie skierują swoje teleskopy na koronę słoneczną w nadziei na wyjaśnienie wielu zachodzących w niej zjawisk. Pomogą im w tym dwie nowe sondy kosmiczne, które niedawno dotarły do Słońca i zbierają dane z okolic korony, a nawet z jej wnętrza.

Trójwymiarowe wydruki kosmicznych obłoków pomagają odkryć, jak rodzą się gwiazdy

Pocztówkę ze zdjęciem i nazwiskami studentek i studentów PWr z Projektu Scorpio zabrał w kosmos pierwszy turecki astronauta Alper Gezeravcı. To nagroda za ich zwycięstwo w ubiegłorocznych zawodach łazików kosmicznych Anatolian Rover Challenge

Na zdjęciu dominuje szara, upstrzona kraterami powierzchnia Srebrnego Globu, lecz nasz wzrok jest nieubłaganie przyciągany do błękitnej tarczy tuż ponad księżycowym horyzontem. Na Ziemi widać białe chmury, a także plamy kontynentów – Australię oraz część Azji. I coś jeszcze.

Pod koniec 2020 r. naukowców zaciekawił rozbłysk: nagle pojaśniało jądro galaktyki odległej o 850 mln lat świetlnych. Co tam się dzieje?

Gwiazdy powstają z materii międzygwiezdnej i świecą własnym światłem. Planety rodzą się i krążą w ich sąsiedztwie, ogrzewane cudzą energią. Nowe odkrycia każą zakwestionować ten prosty podział.

Czy niektóre gwiazdy pożerają planety skaliste w swoich układach planetarnych, wzbogacając swoją dietę o metale? Sprawdzili to badacze z Monash University w Australii.

Nie wszystkie zaplanowane testy przebiegły jednak pomyślnie. W tym najważniejszy: ponownego odpalenia silników.

Rozmiarem nie dorównują one galaktykom takim jak Andromeda czy Droga Mleczna – każda z nich mogłaby pomieścić ich nawet setkę. Ich znaczenie jest jednak ogromne.

Badacze z Max Planck Institut w Garching udostępnili pierwszy katalog źródeł promieniowania Rentgena w kosmosie. Dzięki niemu zostały rozwiane wątpliwości co do prawidłowości modelu standardowego.