W drogę wyrusza prekursor pierwszego europejskiego marsjańskiego łazika.

Od dawna przypuszczano, że nasza Galaktyka tworzyła się w procesie stopniowego dołączania do stosunkowo niewielkiej gwiezdnej wyspy kolejnych małych galaktyk. Dziś tę hipotezę można zweryfikować niemalże na oko.

Po zdegradowaniu w 2006 r. Plutona w Układzie Słonecznym zostało osiem planet. Wyniki badań opublikowanych w styczniu br. w „The Astronomical Journal” dają nadzieję, że znów będzie ich dziewięć.

Wszystko zaczęło się 25 lat temu, gdy w stronę Jowisza poleciała słynna sonda Galileo, która pierwsza w historii zbliżyła się do planetoidy. Potem kolejne sondy badały niezwykły świat planetoid i planetek, a na niektórych nawet lądowały.

Grawitacja czarnej dziury jest tak silna, że nawet światło nie może z niej uciec i dlatego obiekty te nie świecą. Stephen Hawking twierdzi jednak, iż odkrył, w jaki sposób z czarnych dziur mogą się wydostawać informacje o pochłoniętych przez nie obiektach.

Nim spojrzymy na planetarnego olbrzyma oczami sondy Juno, popatrzmy nań choćby przez lornetkę.

Obserwacje nieba.

W lipcu ubiegłego roku nastąpiło oczekiwane od wielu lat spotkanie. Choć trwało zaledwie kilka godzin, jego wyniki rozpaliły ogromne emocje i zrewidowały naszą wiedzę o Plutonie.

Dzięki sondzie Dawn okrążającej od niemal roku niezwykłą planetę karłowatą pojawiły się nowe dane o pochodzeniu Ceres.

Nie oceniono właściwie niebezpieczeństw związanych z przybyszami z innych części Układu Słonecznego.

Czy coś takiego nastąpi na Słońcu?

W zupełnych ciemnościach, w bardzo niskich temperaturach i zwykle w rejonach izolowanych, a więc z dala od źródeł promieniowania, rodzą się najwspanialsze obiekty Wszechświata – gwiazdy.

Składa się z ponad 100 tys. anten rozlokowanych w różnych miejscach Europy. Trzy stacje tego systemu są już w Polsce. Dzięki niemu odkryjemy nowe zjawiska zachodzące we Wszechświecie.

Na początku grudnia 2015 r. w daleką drogę wyruszyła misja LISA Pathfinder.

Obserwacje nieba.