Kultura Clovis: pogromcy mamutów

Ludzie zasiedlili Amerykę Północną poprzez ląd zwany Beringią – pomost między dwoma kontynentami, który wyłonił się po obniżeniu się poziomu mórz. Na nowym lądzie żywili się albo tym, co udało im się zebrać (rośliny, małe ssaki, ryby), albo polowali na duże zwierzęta – głównie mamuty (Mammuthus columbi). Obie hipotezy miały swoich zwolenników, tyle że opierali się oni na informacjach pośrednich (narzędzia, towarzysząca fauna) lub nawet spekulowali (wyliczali modele, przeprowadzali eksperymenty).

Tę dyskusję postanowił zakończyć publikacją w „Science Advances” zespół naukowców, wśród których pierwszym autorem jest James C. Chatters z kanadyjskiego McMaster University. Badał on szkielet małego dziecka sprzed 12,8 tys. lat ze społeczności Anzick-1, który znaleziono na terenie dzisiejszego stanu Montana w USA. To jedyne znane kości należące do zachodniej kultury Clovis (żyjącej tuż przed lodowcem w czasie ostatniego glacjału). Dziecko było chłopcem związanym z liczącą ponad 100 osób grupą. Miało 18 miesięcy, więc siłą rzeczy jadło przede wszystkim mleko matki.

Za pomocą nowoczesnych analiz – głównie pierwiastków – naukowcy odkryli, że jego matka żywiła się na pierwszym miejscu mięsem mamuta (średnio ok. 40 proc.). Drugorzędnym pokarmem były inne duże zwierzęta. W tym najwięcej, bo 15 proc., jeleń, następnie bizon i wymarły rodzaju wielbłąda, a najmniej – koniowate (4 proc. diety). Małe ssaki zawierały się tylko w 4 proc. pożywienia. Było to zgodne z zapisem kopalnym. Prawdopodobnie to samo jedli inni członkowie społeczności. W ten sposób naukowcy dowodami wsparli drugą hipotezę.

Jeżeli porównać dietę człowieka z zachodniej kultury Clovis do innych mięsożerców, to najbardziej przypominała ona tę północnoamerykańskiego tygrysa szablastozębnego – rodzaju Homoiotherium, który wyspecjalizował się w polowaniu na młode mamuty.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.