Obserwacje nieba.

Dane populacyjne egzoplanet z całej Galaktyki ujawniają zaskakujący brak globów w pewnym zakresie mas

Obserwatorium Plato to pierwsza misja naukowa, która poleci na pokładzie nowej rakiety Ariane 6.

Krążące po orbicie szczątki doprowadzą do kryzysu, jeśli natychmiast nie podejmiemy odpowiednich działań.

Ci śmiałkowie to Elon Musk i Donald Trump. Wyruszą na Marsa na pokładzie rakiety Starship-1 do końca tego dziesięciolecia. Czyli najpóźniej w 2029 r. Życzymy sukcesu. To będzie niezwykła misja.

Obserwatorium Square Kilometer Array (SKA) jest jednym z najbardziej ambitnych projektów astronomicznych obecnej dekady. Właśnie wykonało kolejny milowy krok.

Nie są to bardzo długie łańcuchy – te, które zidentyfikowano, składają się bowiem z dziesięciu, jedenastu i dwunastu atomów węgla. Niemniej to marsjański rekord.

Najbliższe potencjalnie supernowe, takie jak Betelgeza czy Antares, dzieli od Ziemi ponad 500 lat świetlnych. Nie stanowią więc bezpośredniego zagrożenia. Bliższe tego typu sąsiadki narobiły jednak kiedyś poważnych szkód.

Ślady po uderzeniu meteorytu znaleziono w regionie Pilbara Craton w zachodniej Australii, miejscu już wcześniej słynącym z najstarszych formacji geologicznych na świecie. Ich wiek określa się na prawie 3,5 mld lat.

Celem tych misji jest przeprowadzenie eksperymentów ważnych dla przyszłych wypraw załogowych.

Ponad 1600 globom przyjrzeli się naukowcy. A konkretnie kształtom ich orbit. Mierząc ich ekscentryczność, doszli do ciekawych wniosków.

Kiedy się pojawiła? Odpowiedzi miały dostarczyć symulacje wykonane za pomocą modeli komputerowych rekonstruujących wybuchy supernowych.  

Doskonalszy obraz słynnego pobliskiego wybuchu pozwala poznać jego dalsze sekrety.

Merkurego nie tylko trudno obserwować, ale i badać. Jakie były jego losy?

Obserwacje nieba.

Znaczna część wody, która faluje w ziemskich morzach i oceanach, liczy więcej lat niż Słońce i wzięła się z zimnego kosmosu. Dużo później sporo tej substancji przyniosły też asteroidy i komety. Wreszcie mamy na to koronny dowód.

Poszukiwanie równań opisujących rzeczywistość to w istocie dążenie do uproszczeń. Ta myśl kierowała działaniami badaczy z Universitat de Barcelona.  

Lektura dla pasjonatów kosmosu, osób zainteresowanych polityką oraz mechanizmami podejmowania decyzji. Historia o cienkiej granicy pomiędzy determinacją a tragicznym w skutkach przerostem ego.

Złe informacje docierają z sondy Juno do poszukiwaczy życia na księżycu Jowisza.

Ukryty ocean na księżycu Jowisza może stanowić największą szansę na znalezienie życia poza Ziemią

Astronomowie odkryli tę gwiazdę wraz z towarzyszącą jej planetą w 2011 roku dzięki zjawisku mikrosoczewkowania grawitacyjnego.

Dwa lata temu sonda kosmiczna DART uderzyła w Dimorphosa, bo naukowcy chcieli sprawdzić, czy da się unieszkodliwiać zagrażające Ziemi asteroidy. Teraz sonda Hera leci w to samo miejsce, by zbadać skutki eksperymentu.

Eksploracja kosmosu to przedsięwzięcie, które daje mnóstwo korzyści na Ziemi

Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba zobaczył małą prekursorkę dzisiejszych galaktyk.

Obserwacje nieba.

Zauważony w ubiegłym roku obiekt o nazwie 2024PT5 naszej cywilizacji nie zagraża, a jego średnica wynosi tylko 10–11 m. Zainteresował badaczy, ponieważ poruszał się wokół Słońca po orbicie bardzo podobnej do ziemskiej.

Technologiczny przełom w poszukiwaniach aksjonów przedstawiają w „Science” badacze. Dzięki ich pomysłowi, te cząstki być może wreszcie zostaną wykryte.

Astrochemicy drążą temat tego pierwiastka już od dwóch dekad: w gęstych obłokach gwiazdotwórczych jest go setki razy mniej niż w typowej przestrzeni międzygwiezdnej. Odpowiedź na pytanie dlaczego, pojawiła się w wyniku połączenia działań w laboratorium i opracowanych przeze mnie danych z Teleskopu Jamesa Webba.

Blue Origin, firma Jeffa Bezosa, rzuciła kosmiczne wyzwanie SpaceX Elona Muska. Wszystko miało pójść gładko, ale wyszło jak zwykle w branży lotów kosmicznych, czyli z opóźnieniem.

Odłamki pochodziły z bazaltowych skał, które Chang’e-5 zebrała w północnej części Oceanu Burz. Miały masę od kilkunastu do kilkuset miligramów i średnicę od 3 do 8 mm. Naukowcy wyczytali z nich informacje na temat biegunów magnetycznych Srebrnego Globu.

W naszą stronę zmierza Galaktyka Andromedy. Można już ją dostrzec, jeśli się wie, gdzie patrzeć: na półkuli północnej wielka spirala Andromedy jawi się późnym latem i jesienią jako rozmyta smuga – niewyraźna, ale większa niż Księżyc w pełni.

Na przełomie roku ma wystartować misja do rozpalonej sąsiadki Ziemi.

Brakującą ciemną materię mogą stanowić czarne dziury o rozmiarach atomu

Prawie niemożliwe ułożenie galaktyk, które tworzy gigantyczną soczewkę powiększającą, może dać astronomom bezprecedensowy wgląd we Wszechświat.

Obserwacje nieba.

Nowe odkrycia pokazały, że istnieje mechanizm wybuchu, który umożliwia przetrwanie jej gwiezdnej towarzyszki.

Po żmudnych obserwacjach astronomowie odkryli wreszcie planetę typu ziemskiego, która okrąża najbliższą nam samotną gwiazdę. I być może ma trzy koleżanki.

Kosmiczny przegląd pozwolił namierzyć galaktykę kilkadziesiąt razy większą od naszej.

Swoją cegiełkę do rozważań na temat genezy Srebrnego Globu dołożyli właśnie astronomowie Francis Nimmo, Thorsten Kleine i Alessandro Morbidelli. Cała trójka to znani badacze specjalizujący się w badaniach poświęconych formowaniu się planet.

Nowo zbadany okaz GN-1001830 ma takie obyczaje, że niejeden jego obserwator uniósł brwi ze zdumienia.

Czy pozostałości po urządzeniach wysłanych na Czerwoną Planetę to kosmiczne śmieci? A może pierwsze artefakty nowej, międzyplanetarnej epoki?

Powstały razem ze swoją planetą? W ciągu ostatnich 100 mln lat? A może liczą zaledwie 10 mln lat? Autorzy publikacji w „Nature Geoscience” być może rozwiewają wątpliwości.

8 grudnia o godz. 10.06 nasza gwiazda wyemitowała rozbłysk klasy X, a więc o najwyższej klasyfikowanej intensywności. Badania podobnych jej obiektów wskazują, że może się to zdarzać częściej i silniej niż się wydawało.

Możliwe, że badania nad istotą wszechświata będzie się kiedyś prowadzić w laboratorium – przewiduje fizyk teoretyczny Jeff Forshaw. [Artykuł także do słuchania]

Doniesienia o statkach kosmitów odwiedzających Ziemię nigdy się nie potwierdzają

Gwiazdy nowe to takie, których nie było widać na niebie, ale w sekundę pojawiły się jak kosmiczne duchy – ogromne, potężne i niezwykle jasne. Właśnie czekamy na takie zjawisko.

Różne pomiary tempa rozszerzania się przestrzeni kosmicznej nie są ze sobą zgodne. Czy dodatkowy składnik występujący we wczesnym kosmosie może wyjaśnić tę rozbieżność?

Już 7 grudnia opozycja Jowisza. Najwyższy czas na obserwacje największej planety Układu Słonecznego.

Obserwacje nieba.

W poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń, na jakie narażeni będą ludzie podczas długich misji kosmicznych, naukowcy zwracają uwagę na każdy szczegół – tym razem zajęli się kamieniami, które u astronautów tworzą się w zaskakująco szybkim tempie.

Wyniki 6-miesięcznych badań 25 astronautów – członków Międzynarodowej Stacji Kosmicznej – opublikowano we „Frontiers in Physiology”.

Wyniki symulacji wnętrza obu globów przedstawia w PNAS Burkhard Militzer z University of California w Berkeley. Twierdzi, że jego hipoteza o wiele lepiej tłumaczy nieregularności w zachowaniu pól magnetycznych generowanych przez te planety.

16 listopada 1974 r. Ziemia stała się jednym z jaśniejszych punktów na radiowej mapie Drogi Mlecznej. Ludzkość podjęła próbę kontaktu z obcą cywilizacją. [Artykuł także do słuchania]

Już 25 listopada br. jedenastometrowa skała opuści okolice Ziemi, by powrócić na samodzielną wokółsłoneczną orbitę.

Obserwacje nieba.

Amerykanie wystrzelili w kosmos i rozłożyli w nim płachtę wykonaną z zaawansowanego cienkiego materiału, która będzie napędzać satelitę ACS3 dzięki promieniowaniu słonecznemu.

Jak supermasywne czarne dziury wpływają na swoje galaktyki?

Czy jej powierzchnia to zamarznięte błoto?

Obserwacje teleskopami ALMA umożliwiły nagranie filmu z powierzchni największej gwiazdy nocnego nieba.

Ludzki mózg uwielbia widzieć kształty, których nie ma

Kiedy astronauci misji Apollo 17 w 1972 roku powrócili z Księżyca, nie zdawali sobie sprawy, że przez ponad 50 lat będą ostatnimi ludźmi, którzy wylecieli w głęboką przestrzeń kosmiczną. Chociaż prezydenci George W. Bush, Barack Obama, Donald Trump i Joe Biden planowali kolejne loty księżycowe, od tego czasu żaden astronauta nie zapuścił się poza orbitę Ziemi. Aż wreszcie NASA planuje wysłać ludzi z powrotem na Księżyc za pomocą misji Artemis II, która ma wystartować jesienią 2025 roku.

Jeśli patrzyliście kiedyś na meteory i zapragnęliście znaleźć odpowiedź na pytanie, skąd te skalne odłamki nadlatują, to wasze życzenie właśnie się spełniło.

Dwie grupy zidentyfikowali badacze: jedna rozproszyła się niespełna 2 mln lat temu, druga zaledwie 200 tys. lat temu. Jakie znaczenie mają te uciekinierki?

Gwiezdne eksplozje co jakiś czas zasypują Ziemię promieniotwórczymi szczątkami

To jeden z bardzo nielicznych skalistych obiektów, które dają początek rojowi meteorów, w tym wypadku grudniowych Geminidów. Zazwyczaj zjawisko meteoru wywołują wpadające w ziemską atmosferę okruchy pyłu wyrzucone przez parujący z komet gaz i pył. Ale planetoida? Dlaczego?

Orbity ciał niebieskich wiele mówią o pochodzeniu obiektów, ale też o tym, jak prawdopodobne jest występowanie na obcych planetach życia.

W najbliższym czasie powinniśmy obserwować więcej plam słonecznych – ciemniejszych obszarów, w których linie pola magnetycznego przedzierają się przez jego powierzchnię oraz burz słonecznych – wyrzutów energii, które przemierzają przestrzeń kosmiczną i mogą wpływać na Ziemię.

Osobliwe kształty wskazują na istnienie pod powierzchnią Srebrnego Globu przestronnych jaskiń

Jak się wydaje, potoki lawy płynęły na Srebrnym Globie zaledwie 120 mln lat temu. Czy mogą popłynąć znowu?

Dziesiątego października w drogę do Jowisza wyruszy opracowana przez NASA sonda Europa Clipper.

Obserwacje nieba.

Większość materii naszego wszechświata jest niewidoczna, ale możemy mierzyć jej grawitacyjny wpływ na orbity gwiazd i galaktyk. Widzimy, jak „ciemna materia” zakrzywia światło, i potrafimy wykryć jej efekty na promieniowanie wyemitowane przez pierwotną plazmę z epoki Wielkiego Wybuchu. Zmierzyliśmy te sygnały z niezwykłą precyzją. Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że ciemna materia jest wszędzie. Wciąż jednak nie wiemy, czym jest.

Statek kosmiczny z napędem warp powinien w razie usterki wygenerować fale grawitacyjne – doszli do wniosku naukowcy. Uprzedzamy: nie odkryli w trakcie badań, jak przemieszczać się z prędkością nadświetlną.

W jego rozpiętości nasza Galaktyka zmieściłaby się ponad 230 razy. Wypatrzyli go Martijn Oei z California Institute of Technology w USA i jego współpracownicy.

O tym, co się działo w ziemskiej jonosferze nad Ameryką Północną przez ponad godzinę po eksplozjach wielkiej rakiety należącej do SpaceX, informują badacze w „Geophysical Research Letters”.

Intrygujący pomysł na badanie subtelnych zakrzywień przestrzeni przedstawili w „Physical Review B” japońscy i amerykańscy naukowcy.

Tajemnica, której zapisem był wyraz nabazgrany czerwonym długopisem na raporcie z nasłuchu kosmosu, rozbudza wyobraźnię pasjonatom niezmiennie od 1977 r. Astronomom najprawdopodobniej udało się ją właśnie rozwikłać.

NASA przeprowadziła udane testy kosmicznej komunikacji laserowej.

Wykonają to miniaturowe satelity CubeSat z radarami.

Badania kosmosu wykazywały dotychczas manko – obserwowanej materii jest we wszechświecie mniej, niż się spodziewaliśmy. Czy można to wyjaśnić wyciekiem gazu z galaktyk?

Pierwszy krok ku obserwacji nieba.

Czegoś takiego w kosmosie jeszcze nie było. Podążająca w stronę pasa asteroid – między Marsem a Jowiszem – amerykańska sonda Psyche, napędzana zaawansowanym silnikiem jonowym, osiągnie wkrótce prędkość 55 km/s, czyli ok. 200 tys. km/h.

Obserwacje nieba.

Próbując potwierdzić, że źródłem tajemniczej ciemnej materii w kosmosie są czarne dziury, badacze nieba dowiedli czegoś przeciwnego. Oraz tego, że metoda naukowa działa bez zarzutu.

Meteoryt, który zmiótł z Ziemi większość dinozaurów, nadleciał zza orbity największej planety Układu Słonecznego.

Podniesienie temperatury na tej planecie wymaga zagęszczenia jej atmosfery. W czasopiśmie „Science Advances” pojawiła się nowa propozycja, jak osiągnąć ten cel.

Właśnie zakończył się pierwszy w historii taki eksperyment. Prowadzono go przez dwa miesiące na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Wielka czerwona plama na Jowiszu liczy niemal 200 lat, ale nie jest tą samą, którą astronomowie po raz pierwszy zauważyli w połowie XVII w.