Echa i malowidła naskalne, czyli neolityczna rzeczywistość wirtualna

Dźwiękowy świat prehistorycznych kultur jest dla nas w większości niedostępny (poza odnajdywanymi czasem pozostałościami instrumentów). Jednym z nielicznych miejsc, gdzie można odtworzyć warunki dźwiękowe sprzed tysięcy lat, są formacje skalne. Uczeni z Helsingin yliopisto przebadali 37 miejsc na terenie Pojezierza Fińskiego, gdzie znajduje się wiele malowideł naskalnych, powstałych w okresie od 5000 do 1500 r. p.n.e.

Badanie skupiało się na panujących tam warunkach akustycznych. Dzięki tratwie wyposażonej w aparaturę nagrywającą uczeni podpływali do klifów, mierzyli, jak rozchodzi się dźwięk, a następnie poddawali dane analizie akustycznej (uwzględniającej np. natężenie dźwięku i jego częstotliwość). Wykazała ona, że każde z tych miejsc tworzy specyficzne, ale zarazem podobne do siebie środowisko sensoryczne. Odbijając się od tafli jeziora oraz masywnych klifów dźwięki, tworzą bardzo wyraźne jednokrotne echo, co sprawia wrażenie, jakby ktoś (coś?) dokładnie powtarzało wydawane dźwięki.

Uczeni przypuszczają, że prehistoryczni twórcy wybierali dla swoich malowideł te, a nie inne miejsca, ponieważ dzięki nakładającym się na siebie doznaniom wizualnym i słuchowym, doświadczali jakiejś formy immersji. Można było uznać, że świat ludzi styka się tam ze światem nadprzyrodzonym, więc same lokalizacje nabierały cech metafizycznych.

Badanie jest kolejnym potwierdzeniem tezy, że wrażenia akustyczne miały niebagatelne znaczenie dla neolitycznych artystów. Ich malowidła wszak najczęściej odnajdywane są w miejscach, charakteryzujących się szczególnymi cechami (w innych częściach Europy są to np. jaskinie, gdzie jest bardzo silne echo).

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.