O tych, którzy widzieli zieloną Saharę

Badaczom udało się przeanalizować DNA ludzi ze schroniska skalnego Takarkori w dzisiejszej Libii. Wywodzili się oni z północnoafrykańskiej linii genetycznej, która odłączyła się od populacji subsaharyjskich ok. 50 tys. lat temu (czyli mniej więcej wtedy, gdy pierwsi Homo sapiens zaczęli migrować poza Afryki). Później przez tysiące lat pozostawała w izolacji, co pokazuje niezwykłą ciągłość biologiczną w Afryce Północnej pod koniec epoki lodowcowej. Choć dziś nie istnieje już w czystej formie, jej ślady wciąż są obecne u mieszkańców Afryki Północnej.

Badanie wykazało także zaskakującą zależność – dawni mieszkańcy Takarkori byli blisko spokrewnieni z łowcami-zbieraczami, którzy 15 tys. lat temu zamieszkiwali jaskinię Taforalt w Maroku. Oni byli związani z kulturą iberomauruzyjską, starszą niż Afrykański Okres Wilgotny.

Co ciekawe, oni i mieszkańcy Takarkori, byli równie genetycznie odlegli od populacji subsaharyjskich. A to oznacza, że – wbrew wcześniejszych hipotezom – tymczasowo zielona Sahara nie stała się trasą masowych migracji, a tym samym nie była korytarzem dla swobodnej wymiany genów między północą a południem Afryki.

Innym interesującym wnioskiem płynącym z badań jest obecność u badanych osobników niewielkich ilości DNA neandertalskiego. Choć jest go dziesięciokrotnie mniej niż u ludzi spoza kontynentu, to jednak więcej niż u współczesnych mieszkańców regionu. To sugeruje, że w przeszłości istniał przepływ genów między Eurazją a Afryką Północną, ale ograniczony.

Najciekawszy jest wniosek, że rozwój pasterstwa w Saharze nie wynikał z wielkich migracji ludności, lecz raczej z wymiany kulturowej z sąsiadami.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.