Antares Antares ESO/M. Kornmesser / Archiwum
Kosmos

Scenariusz dwóch wymierań był zapisany w gwiazdach

Kto podczas wymierania permskiego wygrał los na loterii
Środowisko

Kto podczas wymierania permskiego wygrał los na loterii

Kryzys, do którego doszło 252 mln lat temu, przetrwało nie więcej niż 10 proc. gatunków. Jak im się to udało? Znajdowały się we właściwym miejscu o właściwej porze – wskazują najnowsze znaleziska.

Anatomia supernowej
Kosmos

Anatomia supernowej

Doskonalszy obraz słynnego pobliskiego wybuchu pozwala poznać jego dalsze sekrety.

Najbliższe potencjalnie supernowe, takie jak Betelgeza czy Antares, dzieli od Ziemi ponad 500 lat świetlnych. Nie stanowią więc bezpośredniego zagrożenia. Bliższe tego typu sąsiadki narobiły jednak kiedyś poważnych szkód.

Szczegółowy katalog gwiazd typu OB stworzył zespół badaczy z Keele University i Universidad de Alicante, którym kierowała Alexis Quintana. To obiekty najbardziej masywne i najgorętsze, które kończą swoje krótkie życie spektakularnymi eksplozjami, wyrzucając w przestrzeń kosmiczną ogromne ilości energii i materii. Gdy supernowa wybucha w odległości ok. 65 lat świetlnych od Ziemi, jej promieniowanie może zniszczyć warstwę ozonową. A bez tej ochrony życie na powierzchni planety jest narażone na szkodliwe promieniowanie ultrafioletowe ze Słońca, może też powodować kwaśne deszcze i zmiany klimatyczne, które destabilizują ekosystemy.

Naukowcy sugerują, że potwierdza się hipoteza, iż dwa masowe wymierania – ordowickie sprzed ok. 445 mln lat, które doprowadziło do wyginięcia ok. 60 proc. morskich bezkręgowców, oraz dewońskie sprzed 372 mln lat, kiedy zniknęło aż 70 proc. wszystkich gatunków – mogły być spowodowane przez pobliskie supernowe.

Poznanie dokładnej liczby oraz rozmieszczenia obiektów typu OB w naszym rejonie umożliwia lepszą ocenę częstotliwości gwałtownych zjawisk związanych z końcową fazą ich życia. Zidentyfikowano aż 24 706 masywnych gwiazd w promieniu tysiąca lat świetlnych od Słońca. Emitują one potężne ilości promieniowania ultrafioletowego, znacząco wpływając na swoje otoczenie. Ich rozmieszczenie jest nierównomierne – koncentrują się w znanych obszarach gwiazdotwórczych, takich jak Vela OB2, Vela Sco czy Orion OB1.

Obecnie najbliższe potencjalnie supernowe, takie jak Betelgeza czy Antares, znajdują się w odległości przekraczającej 500 lat świetlnych od naszego globu. Astronomowie uspokajają – eksplozje w takiej odległości nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla ziemskiego życia. Statystyki są jednak nieubłagane: z obliczeń wynika, że i w naszym bezpośrednim sąsiedztwie może do nich dojść średnio raz na miliard lat. Na szczęście prawdopodobieństwo takiego zdarzenia w najbliższej przyszłości jest znikome.


Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną