Jaszczurki jedzą truciznę i dzięki temu nie giną

Po wprowadzeniu w latach 30. południowoamerykańskiej ropuchy olbrzymiej (Rhinella marina) do Australii w celu ograniczenia populacji chrząszczy niszczących uprawy trzciny cukrowej, płaz ten, zwany agą, szybko odnalazł się w nowym miejscu i zaczął zagrażać lokalnym drapieżnikom. Inwazyjny gatunek wydziela przez skórę toksyczną substancję, zabijającą zwierzęta, które go zjadają (bardzo niebezpieczna jest dla psów). Szczególnie mocno odczuła to jaszczurka Varanus panoptes w rodziny waranowatych: na większości obszaru występowania ropuchy olbrzymiej jej populacja zmniejszyła się o 90%. Miało to poważne konsekwencje dla ekosystemu. Aby zaradzić problemowi, naukowcy zaczęli testować zaskakującą metodę zniechęcania jaszczurek do zjadania ropuch.

Agi zazwyczaj zajmują nowe tereny jako dorosłe osobniki, po czym zaczynają się rozmnażać. Służby ochrony przyrody oraz grupy rdzennych mieszkańców próbują przewidzieć kierunki ekspansji płazów na podstawie obserwacji ich wędrówek w poprzednim roku oraz oznak pojawienia się na danym terenie, takich jak martwe zwierzęta, które padły w wyniku zatrucia. Dla potrzeb swoich badań, opisanych w „Conservation Letters”, badacze wypróbowali podejście, które w pierwszej chwili wydaje się sprzeczne z założonym celem: rozmieszczali skrzek, kijanki i młodociane osobniki ropuch w rejonie zamieszkałym przez V. panoptes, ku któremu dorosłe agi dopiero się zbliżały.

Wcześniejsze badania pokazały, że warany, które żywiły się młodymi ropuchami, nie umierały, lecz tylko chorowały. Przy okazji odbierały też lekcję unikania dorosłych ropuch. „Próbujemy wpływać na dynamikę inwazji, modyfikować ją” – mówi Georgia Ward-Fear, ekolog konserwacyjna z Macquarie University w Sydney, główna autorka badań.

Na potrzeby kolejnych testów naukowcy najpierw zidentyfikowali siedem obszarów położonych na tropikalnej wyżynie Kimberley na północy Australii. Prognozy mówiły, że agi wkrótce tam się pojawią. Następnie w trzech z tych siedmiu rejonów umieszczono około 200 tys. jaj, kijanek i młodych ropuch olbrzymich. Operację przeprowadzono w dwóch kolejnych sezonach deszczowych. Za pomocą kamer na podczerwień i pułapek fotograficznych monitorowano populacje waranów V. panoptes przed i po inwazji ropuch.

Badanie potwierdziło, że populacje V. panoptes, które wcześniej weszły w kontakt z młodymi ropuchami, przetrwały nadejście dorosłych płazów. Natomiast w pozostałych rejonach, gdzie takiej lekcji jaszczurki nie dostały, zdecydowana większość z nich zniknęła po pojawieniu się wielkich ropuch. „Zaczynamy powoli wdrażać tę strategię” – mówi Ward-Fear. Stosują ją już służby ochrony przyrody, a także rdzenni mieszkańcy – na podstawie instrukcji naukowców.

„Wyniki tego badania dają nam nadzieję, że można zredukować wpływ inwazyjnych gatunków na rodzimą bioróżnorodność” – komentuje Jodi Rowley, biolog konserwacyjna z Australian Museum w Sydney, która nie była zaangażowana w ten projekt. Dodaje jednak, że chociaż to konkretne podejście jest „niesamowicie ekscytujące”, to każdy inwazyjny gatunek wchodzi w odmienne interakcje ze środowiskiem, w którym się rozprzestrzenia, co oznacza, że za każdym razem trzeba szukać nowych sposobów ograniczania jego ekspansji.

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.