Żółw tańczy, jak mu pole zagra

Żółwie morskie nawet po wielu latach są w stanie powrócić w to samo miejsce, w którym przyszły na świat. Aby zorientować się w przestrzeni z taką precyzją, gady te korzystają z wielu zmysłów i cech środowiskowych. Potrafią np. analizować chemiczne cechy wody (można więc powiedzieć, że rozpoznają pewne miejsca po „zapachu”) oraz zapamiętywać widziane punkty orientacyjne. Najbardziej tajemniczym zmysłem, z jakiego korzystają, jest jednak ten magnetyczny. Dotychczas brakowało badań, które w wiarygodny i precyzyjny sposób weryfikowałyby, czy żółwie potrafią korzystać z tzw. magnetycznych map, czy tylko z „kompasu”. Te pierwsze działają jak wbudowany lokalizator. Ten drugi – pozwala się zorientować w stronach świata, ale na temat aktualnego miejsca przebywania mówi niewiele (patrząc na słońce w zenicie, można zorientować się, w którą stronę jest południe, ale to nie znaczy, że się wie, czy jest się w Łodzi, czy w Warszawie).

Uczeni z University of North Carolina w Chapel Hill i zarazem autorzy pracy, która właśnie ukazała się w „Nature”, postanowili przetestować, czy żółwie rzeczywiście są w stanie analizować „mapy” i zapamiętywać tzw. sygnatury magnetyczne. Aby się tego dowiedzieć, musieli najpierw wymyślić, jak rozpoznać, że zwierzę właśnie odczytało wyuczone wcześniej cechy pola magnetycznego. W tym celu manipulowali zmiennymi pola w wypełnionym wodą naczyniu używanym do badań, w którym młode żółwie przebywały i były karmione tylko przy ściśle określonych parametrach magnetycznych. Po pewnym czasie nauczyły się ich i zapamiętały. Gdy tylko poczuły, że pole ma cechy powiązane z żerowaniem, wykazywały charakterystyczny behawior, określany przez badaczy jako taniec. „Tańczące” zwierzę pływa w miejscu, energicznie poruszając kończynami i pionizuje swoją postawę, unosząc głowę do góry oraz otwierając jamę gębową w oczekiwaniu pokarmu. (W środowisku naturalnym żółwie okazują podobną ekscytację, gdy natrafią na pokarm, ale nie sięgają po pożywienie nad wodę, lecz w toń).

W naturze żółwie również mogą kojarzyć określone sygnatury magnetyczne z żerowiskami – uważają autorzy pracy. Prawdopodobne, że w ten sposób zapamiętują więc nie tylko lokalizację związaną z rozrodem, ale też wiele innych. Uczeni sądzą również, że korzystanie z map magnetycznych, a nie tylko z „kompasów” może być w przyrodzie bardziej rozpowszechnione, niż dotąd sądzono.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.