Uczniowie lub uczniowie uczniów, czyli jak dostać Nagrodę Nobla

Jak działa ta „noblowska sieć”, świetnie ilustruje przykład Johna W. Strutta, który w 1904 r. zdobył nagrodę z fizyki za pracę nad właściwościami gazów. Naukowe powiązania z nim w jakiejś formie miało aż 228 późniejszych noblistów. Bezpośrednim akademickim „potomkiem” Strutta był fizyk Joseph Thompson (laureat za rok 1906). Z kolei wśród uczniów Thompsona było już 11 noblistów (dziewięciu z fizyki i dwóch z chemii). Ci zaś mieli kolejnych i tak dalej, i tak dalej.

Spośród 736 badaczy uhonorowanych Noblem do 2023 r. aż 702 należało w jakimś stopniu do „sieci” poprzednich noblistów. Jedynie 32 laureatów nie miało takich powiązań. „Możliwym wyjaśnieniem jest to, że talent rodzi talent lub że poprzedni zwycięzcy nominują swoich naukowych potomków” – pisze „Nature” (aby móc ubiegać się o nagrodę, naukowcy muszą zostać do niej nominowani; wybór tych, którzy mogą dokonać nominacji, należy zaś do Komitetów Noblowskich).

Innymi cechami, które zwiększają szansę na nagrodę, są płeć i pochodzenie. Przygniatającą większość Nagród Nobla zdobyli mężczyźni (do 2023 r. wśród laureatów było jedynie 29 kobiet). Dla badaczek największą szansą na zdobycie nagrody jest medycyna (Nobla w tej dziedzinie dostało trzynaście laureatek). Co do pochodzenia, to najlepiej urodzić się (bądź pracować) w Stanach Zjednoczonych lub Kanadzie. Ponad 54 proc. laureatów wywodzi się właśnie stamtąd. Pozostałe pozycje zajmują kraje europejskie. Spośród krajów spoza szeroko pojętego Zachodu, najlepiej radzą sobie naukowcy z: Indii (dwunastu laureatów) RPA (jedenastu) oraz Chin (ośmiu).

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.