Nowotwór piersi: nanocząstki z polimerów spowalniają jego wzrost
Nanocząstki metali mogą przyjmować najróżniejsze formy geometryczne, od sfer po dwunastościany. Jeszcze bardziej fantazyjne kształty można uzyskać, jeżeli pochylimy się nad nanocząstkami zbudowanymi z polimerów. Ciekawym przykładem są dendrymery – ich nazwa nieprzypadkowo nawiązuje do greckiego dendros, ponieważ ich struktury atomowe tak właśnie wyglądają: mają – niczym korona drzewa – mnóstwo rozczapierzonych odgałęzień. Można modyfikować, przyłączać do nich substancje lecznicze i naprowadzające, markery itp. Jednym ze sposobów ich wytwarzania jest wyjście od pojedynczych cząsteczek („gałązek”), funkcjonalizowanie ich, a następnie przeprowadzenie reakcji polimeryzacji. W jej wyniku odrębne gałązki łączą się w jedną, gęstą strukturę.
Dendrymery wzbudzają duże zainteresowanie, ponieważ mnogość gałęzi i zakończeń, które można modyfikować, daje bardzo duże pole do popisu. Dzięki nim, na jednej cząsteczce można upakować stosunkowo duże stężenie leku. Ponadto, możliwe jest przyłączanie dodatkowych substancji, które będą uwalniały leki tylko w określonych warunkach. W najnowszym „Advanced Materials” opisano właśnie badanie, w którym autorzy użyli dendrymerów – dwóch różnych z dwoma odmiennymi substancjami – w terapii raka piersi u myszy.
Sięgnij do źródeł
Badania naukowe: Dendritic Polymer-Based Nanomedicines Remodel the Tumor Stroma: Improve Drug Penetration and Enhance Antitumor Immune Response
Charakterystyczną cechą komórek nowotworowych jest to, że zakwaszają środowisko wokół siebie. Kiedy krzaczaste struktury znajdywały się w pobliżu guza, ulegały rozkładowi – ich gałązki rozdzielały się na części, a sprzężone z nimi leki zostawały uwolnione. Po 19 dniach od iniekcji dendrymery skutecznie spowolniły wzrost nowotworu – guzy były ok. 3 razy mniejsze niż w grupie, której nie poddano leczeniu i ok. 2 razy mniejsze niż w grupie, której podano te same leki, ale bez dendrymerów.
Dzięki systemowi uwalniania leków tylko w pobliżu guza nanostruktury okazały się stabilne w warunkach fizjologicznych, co znaczy, że system powinien być bezpieczny dla organizmu i nie uszkadzać zdrowych komórek.
Zespół wyraża nadzieję, że ich propozycja przetrze szlak dla dalszych badań.
Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.