Helicobacter pylori: był wszechobecny, ujawnił się hardy
Szacuje się, że ok. połowa światowej populacji jest zakażona bakterią Helicobacter pylori. A jednak negatywne konsekwencje zdrowotne (np. wrzody czy stany zapalne żołądka) rozwijają się tylko u zaledwie 10–15 proc. nosicieli. Dlaczego? Pewne znaczenie mają tu cechy osobnicze, np. indywidualne predyspozycje danej osoby, oraz to, który szczep bakterii wniknął do organizmu.
Poszczególne szczepy H. pylori różnią się genotypami, a co za tym idzie – przebiegiem infekcji czy podatnością na leczenie. Niektóre posiadają np. genetyczny przepis na szczególnie zjadliwe czynniki wirulencji, inne – na antybiotykooporność. Badania nad genetyczną różnorodnością tych bakterii są więc istotne, ponieważ pomagają lepiej zrozumieć, dlaczego niektóre osoby przechodzą infekcję bezobjawowo, a u innych rozwijają się choroby zapalne, a niekiedy nawet nowotworowe.
Na łamach „Nature” opublikowano właśnie nowe doniesienia na ten temat. Badacze z kilkunastu azjatyckich, amerykańskich i europejskich uczelni zidentyfikowali nowy ekotyp H. pylori, który nazwali „Hardy” (wytrzymały, odporny). Od znanego do tej pory ekotypu „Ubiquitous” (wszechobecny) różni się on ok. 100 genami, w tym kodującymi czynniki odpowiedzialne za interakcje z organizmem zainfekowanego gospodarza.
Sięgnij do źródeł
Nowoodkryty ekotyp H. pylori potrafi skuteczniej neutralizować kwas żołądkowy (co jest korzystne dla bakterii i niekorzystne dla żywiciela). Cechuje się też lepszą zdolnością do adaptacji w trudnych środowiskach.
Opisanie nowego ekotypu nie oznacza, że pojawił się on w żołądku człowieka dopiero teraz. Przeciwnie, wydaje się, że mógł towarzyszyć gatunkowi ludzkiemu od bardzo dawna, ale ponieważ jest mniej liczny i wszechobecny, do tej pory nie został zidentyfikowany. Czy to nowe odkrycie przełoży się jakoś na skuteczniejszą terapię zakażeń H. pylori? Na razie jest jeszcze za wcześnie, by odpowiedzieć.
Pojęcia „szczep” i „ekotyp” są bliskoznaczne, ale nie tożsame. W przypadku bakterii szczepy mogą się różnić np. tylko jedną „umiejętnością”, taką jak zdolność do trawienia określonych związków chemicznych. Ekotyp natomiast mieści w sobie zwykle całą grupę szczepów, które przystosowały się do specyficznych warunków środowiskowych lub niszy ekologicznej. Odmienne ekotypy, mimo że należą do tego samego gatunku, mogą mieć diametralnie inne cechy adaptacyjne. Na przykład sotalia, czyli delfin z gatunku Sotalia fluviatilis ma dwa, bo jeden żyje w słodkowodnych rzekach, a drugi w słonych wodach Atlantyku.
Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.